Ik weet niet, lezer of en zo ja in welke mate u vertrouwd bent met het Duitse fenomeen dat zich in de muziekwereld voortbeweegt onder de naam ”Wildes Holz”, en ik kan er zonder schroom aan toevoegen dat ik, voor ik deze plaat hoorde, nooit van het trio gehoord had, maar, nu ik een keer of zes, zeven doorheen de 67 minuten en 16 tracks van deze CD gewandeld en gehuppeld heb, kan ik u alleen maar aanbevelen deze drie heren een uurtje van uw tijd te lenen. De drie zijn blokfluitspeler Tobias Reisige, gitarist/percussionist Djamel Laroussi en Markus Conrads, die de staande bas, mandoline en zingende zaag onder de knie heeft.

De band bestaat ruim twintig jaar en verloor twee jaar geleden gitarist Anto Karaula, die er van in het begin bij was en heeft dus redenen te over om dat plotselinge overlijden als een dieptepunt in zijn bestaan te beschouwen, wat deels de plaattitel uitlegt. Longtime friend Laroussi vervangt hem sindsdien en zijn komst leidt de band onmiskenbaar tot nieuwe muzikale hoogten. Dat kun je al meteen horen aan de flink Arabisch getinte opener “Africhaabi”, dat van zijn hand is.

Dat is meteen één van de drie composities van zijn hand, naast “Benny Goldsong” en “Rocher Long”. Conrads bracht “DIP” en “Das Eine” aan en Reisige zorgde voor “Brille”. De overige nummers zijn bewerkingen van nummers van onder andere Prince (“Kiss”, Madonna (“Like a Virgin”), Michael Jackson (“Wanna be starting something”), Coldplay (“Viva la Vida”), A-Ha (“Take on Me”), Chick Corean (“Spain”), Céline Dion (“My Heart Will Go On”), filmcomponist Bill Conti, van wie “Gonna Fly Now” uit “Rocky” door de mangel gehaald wordt en, bij wijze van chronologische uitzondering, de zeventiende-eeuwse componist Domenico Gabrielli, wiens “Canone” een wildhout behandeling krijgt.

De drie heren schrikken er niet voor terug om het ene muzikale citaat na het andere uit de instruenten te schudden en ze tonen zich alle drie even virtuoos als grappig. Dat maakt dat ik, na al mijn luisterbeurten, er nog niet helemaal uit ben, of dit nu een groep is, van wie je de platen moet horen, dan wel of je ze absoluut live moet ziet. De live opgenomen afsluitende “My Heart Will Go On” uit de fameuze Titanic-scene, laat me eerder denken dat je dit live moet meemaken: de zingende zaag daarin is simpelweg hilarisch, maar ook elders worden er effecten gecreëerd, die zowel visueel als auditief aantrekkelijk zijn.

Wat ik wél zeker weet, na mijn kennismakingsweek met deze CD is, dat je ze best niet in één ruk consumeert: de zijsprongetjes en citatenreeksen eisen wel wat van ja aandacht op, zoals in “Spain”, maar leest u dat vooral als detailkritiek, want ik heb met bijzonder veel genoegen zitten luisteren naar het interpreterend vermogen van de band, die openlijk uitkomt voor de bevrijding van de blokfluit. Dat komt omdat de drie zich overduidelijk amuseren en met hun virtuositeit en humor ook voldoende weten te variëren en verrassen om deze plaat naar het huizenhoge niveau te tillen, waarop ze zich bevindt. Het nieuwe jaar is nauwelijks begonnen, of daar hebben we zowaar al de eerste “ontdekking”, waar we nog wel een tijdje zoet mee kunnen zijn. Zwaar aanbevolen!

(Dani Heyvaert)